Żyję, żyję

tylko permanentnie brak mi czasu. Dni rozmywają się niesamowicie. To nie jest tak, że leniuchuję, po prostu jakoś kiepsko wyrabiam się ze wszystkimi obowiązkami. Codzienność skrzeczy niesamowicie. Nawet na niedzielne wycieczki nie było czasu (nie mówiąc o blogowaniu).

Wczoraj wędziliśmy szynkę. Mięsko zgromadzone od jakiegoś czasu prosiło się, by je w końcu przerobić. Na Wszystkich Świętych zjedzie córka z rodziną, więc niech sobie weźmie świeże wyroby. Niestety w ogrodzie zrobił się niemożliwy ziąb, kiedy tylko słońce skryło się za lasem. Więc nie zrobiliśmy już drugiego wsadu (piersi kurze) i przełożyliśmy na dziś.

 W tle beczka - nasza "wędzarnia",

 

Mąż pilnuje ognia

 

A, że jednocześnie nie zdążyłam porobić porządków przy wszystkich grobach, postanowiłam dziś posprzątać przy grobach przodków w Zagórzu, bo w tygodniu po przestawieniu czasu, już bym nie dała rady. Byłam jedyną osobą porządkującą dziś groby - hmm, no trudno - ale się odrobiłam.
Po powrocie  do ogrodu: wędzenie, a po powrocie do Sanoka, szybko pojechałam na tutejszy cmentarz zapalić światła.

Jeszcze parę dni temu było tak

 

a dzisiaj tak

Robótkowo: realizuję projekt dla Matyldy - gruby sweter. A, że włóczki jakby za mało na sweter (wydawało się, że wystarczy), muszę pruć zrobioną dotąd plisę okalającą i robić ją węższą. Ot takie kombinacje. Z dnia na dzień wydaje mi się, że już, już złapię oddech - niestety. Jutro idę z mamą do lekarza i pewnie posiedzimy parę godzin w kolejce.
Tymczasem jesień anektuje świat... stąd zdjęcia z ogrodu.