Zielnik. Tulipanowiec

Zakwitł tulipanowiec. Pierwsze kwiaty pokazały się  już ponad tydzień temu. Po srogiej zimie oraz po jesiennych okaleczniach spowodowanych przedwczesnym atakiem zimy  (śnieg połamał gałęzie), drzewo jednak zakwitło. Nasz tulipanowiec  to prezent od teścia, który w swoim ogrodzie ma  je dwa. To drzewo wymagajace przestrzeni,  rośnie dość szybko, mocno się rozrasta i nadaje się tylko do dużych ogrodów, dlatego  jest sadzone głównie w parkach. Ma niezwykłe walory dekoracyjne:  wielkie  liście o nietypowym kształcie i cudowne kwiaty  przypominające kwiat tulipana. Kiedy  dość dawno temu chciałam zobaczyć kwiaty tulipanowca - specjalnie wybrałam się w okresie kwitnienia  (końcem czerwca) do teściów mieszkających w Brzesku. Dziś, od paru lat pod koniec czerwca kwitnie nasze drzewo i cieszy oczy przez dwa - trzy tygodnie (kwiaty rozwijają sie nierównomiernie):

Tulipanowiec - rodzina magnoliowate;  gatunki tulipanowca: znane są tylko 2 gatunki tulipanowca, jeden rośnie w Chinach, a drugi to tulipanowiec amerykański (Ameryka Północna)

Pączek kwiatowy

Na  Podkarpaciu na pewno rośnie w parku przy pałacu łańcuckim i krasiczyńskim (sama widziałam - przynajmniej kilka lat temu rosły).

Drzewo o wysokości do 30 m o stożkowatej, u góry zaokrąglonej, rozłożystej jasnozielonej koronie. Pień smukły, prosty o jasnobrązowej, bruzdkowanej korze. Liście duże, skrętoległe, podzielone na 4 klapy o ściętych końcach. Jest okazałym drzewem zrzucającym liście na zimę. W swej ojczyźnie należy do najwyższych drzew liściastych, często wystaje ponad poziom dębów, klonów oraz innych drzew, wraz z którymi współtworzy lasy. Rośnie szybko, osiąga wiek 200-300 lat.

Gatunek występujący w naturze w dolinach rzek, na wilgotnych zboczach górskich. Występuje głównie jako domieszka do innych drzew w lasach liściastych i mieszanych, chociaż czasami tworzy czyste drzewostany. Lubi gleby świeże i żyzne, obojętne do lekko kwaśnych, unika natomiast zbyt mokrych, jak również bardzo suchych oraz wapiennych. W Europie Środkowej wytrzymuje warunki zimowe, choć młode osobniki mogą przemarzać podczas dużych mrozów. Drzewo światłolubne, wymagające stanowisk nasłonecznionych lub co najwyżej lekko zacienionych.

Kwiaty   przebarwiają się  na kolor morelowo-brzoskwiniowy

Kora jest szara lub brunatna, lekko spękana. Kwiaty są obupłciowe i owadopylne. Rosną pojedynczo na końcach gałązek, przy rozkwitaniu początkowo kielichowate, potem szerzej rozwarte. Płatki u nasady żółtozielone, wyżej pomarańczowe, a na szczycie znów żółtozielone. Pręciki grube i mięsiste, mają 3-5 cm długości. Zalążnie skupione w środku na stożku. Kwitnienie zaczyna się już w kwietniu na południu Stanów Zjednoczonych, na północy zaś w czerwcu.

Owoce  to jedno- lub dwunasienne oskrzydlone orzeszki, w liczbie 80-100 na sterczących, szyszkowatych owocostanach, które mają do 10 cm długości. Dojrzewają w październiku lub w listopadzie. Rozpadają się zwykle na drzewach. Są roznoszone przez wiatr na odległość 4-5 razy większą niż wysokość drzewa. Ich zdolność kiełkowania wynosi 4-7 lat.

Ciekawostki: kora surowa i zielona była niegdyś uważana za afrodyzjak (żuto ją jak gumę do żucia); korzenie  stosowane są jako dodatek smakowy do niektórych gatunków piwa; drewno posiada piękne słoje, jest lekkie i miękkie, niezwykle łatwe w obróbce, lecz niezbyt odporne na czynniki zewnętrzne i grzyby, dlatego polecane głównie do zastosowań wewnętrznych. Jest stosowane w przemyśle papierniczym, do wyrobu wysokiej jakości oklein i paneli, do produkcji ołówków, zapałek, części rozmaitych narzędzi oraz instrumentów muzycznych.

(z Wikipedii)

*   *   *

A takie lato było w zeszłym roku...