Na Łopień

Wycieczka krótka i niemęcząca. W sam raz na wyprawę z córką,  obiema wnuczkami i pieskiem (tym razem yorkiem). Było to tzw. łapanie jeszcze niezłej pogody, która i tak nas nieco zawiodła. Bo chociaż zapowiadało się wypogodzenie i słońce - skończyło się deszczem (chwilami zlodowaciałym) i wietrzyskiem urywającym głowy. Na górze przydały się nawet rękawiczki.

Na trasie zobaczyłyśmy salamandrę. Zrobiłyśmy zdjęcia  i filmiki - poczułyśmy się jak japońska wycieczka, każda chciała uwiecznić zwierzę, które szło tylko sobie wytyczoną dróżką 

Łopień ma rozległy i długi grzbiet przebiegający z południowego zachodu na północny wschód. W grzbiecie tym wyróżnia się trzy szczyty: zachodni Łopień 961 m n.p.m., środkowy Łopień Środkowy ok. 950 m n.p.m i  Łopień Wschodni 805 m n.p.m.

Najwyższy wierzchołek masywu Łopienia opada w południowo-wschodnim kierunku do Przełęczy Rydza-Śmigłego, poprzez którą łączy się z masywem Mogielicy.

Wyruszyłyśmy z Przełęczy Rydza-Śmigłego (jest tam jednocześnie parking samochodowy) zielonym szlakiem i ograniczyłyśmy się tylko do wejścia i zejścia. Można stamtąd iść także na Mogielicę. Czas wejścia i zejścia niedługi i zamyka się w granicy  dwóch godzin. Naturalnie nam zeszło nieco dłużej, bo na szczycie było jedzenie, zabawy z pieskiem i podziwianie widoków z punktu widokowego.

I jeszcze ciekawostka. Taką oto ławeczkę odkryłyśmy na szczycie Łopienia: 

Poszukałam wiadomości na jej temat i oto czego się dowiedziałam.

Co roku, od 14 lat odbywa się akcja "Odkryj Beskid Wyspowy", która polega na zorganizowanym zdobywaniu szczytów pasma górskiego rozciągającego się pomiędzy doliną Raby, a Kotliną Sądecką na terenie województwa małopolskiego. W tym roku cykl wędrówek rozpocznie się 11 czerwca od wejścia na Urbanią Górę, a zakończy się 10 września w Lubogoszczy. 

Pomysł na ustawianie ławek noszących imiona turystów pojawił się wśród organizatorów inicjatywy. Polega na tym, że turyści wspólnie zdobywają szczyty tego pasma górskiego i teraz stawiają takie ławeczki (społecznie i na własny koszt).

Czesław Szynalik, pomysłodawca tej akcji powiedział:
Postanowiliśmy, że każda ławeczka będzie dedykowana turystom imiennie. Chcielibyśmy, aby każdy wędrowiec po Beskidzie Wyspowym miał swoje dedykowane miejsce. Z drugiej strony ławki są konieczne, żeby turyści mieli gdzie odpocząć po trudzie wędrowania po Beskidzie Wyspowym, który jest piękny, ale wymagający.
Swoje ławeczki mają już: Joanny, Anny, Julie, Agaty, Edyty, Lidki, Ireny, Stanisławy, Józefy, Mieczysławy, Andrzeje, Czesławy, Janusze.
Zamontowano już 16 ławeczek m.in. na Jasieniu, Łopieniu, Szałasie, Polanie Łąki, Ostrej, Lubogoszczy, Ćwilinie, Śnieżnicy, Szczeblu, Bydłoniowej. Ławek ma być około 40. 

źródło:https://krakow.tvp.pl/65415483/laweczki-z-imionami-turystow-na-szlakach-beskidu-wyspowego

Ptaszki

Kiedy wiosna tuż, tuż - dosłownie za zakrętem, a jeszcze czas  do Wielkanocy, zmieniam w swoim mieszkaniu dekoracje. Jest to czas dla ptaków. Dość długo kolekcjonowałam różne figurki kur i kogutków. Kolekcja częściowo została jeszcze  w chałupie w Zagórzu, część jednak eksponatów przywędrowało ze mną do Krakowa.  Pokażę je w jednym z następnych postów. 

Tymczasem chciałabym zgłosić do zabawy u Splocika ptaszki drewniane będące teraz moją wiosenną dekoracją. 

Ptaszki najpierw przyczepiłam do brzozowych gałązek, jednak te wydały mi się zbyt wiotkie. Kolejne gałązki obcięte z krzaków wyglądały zbyt strzeliście, w końcu powędrowałam na łąki po kolczaste gałązki głogu i te mnie dopiero zadowoliły. Może na gałązkach ludowe ptaszki z drewna nie wyglądają zbyt atrakcyjnie, ale proszę mi uwierzyć, są cudownie barwne,  i bardzo pasują do takiej rustykalnej dekoracji. 

W województwie małopolskim jest taka wieś: Stryszawa - położona jest za Suchą Beskidzką. I ta właśnie Stryszawa zasłynęła, że mieszkańcy zajmują się (do dzisiaj) wyrobem drewnianych zabawek ludowych Są to: taczki, wózki, kołyski, grzechotki, karetki z konikami. Później pojawiły się koniki na kółkach, poruszające się na kijku karuzele i machające skrzydłami ptaszki, kogutki, koniki, sylwetki ludzkie. 

Ale Stryszawa słynie też z drewnianych ptaszków, które są rzeźbione przez tutejszych artystów i ich  rodziny. Ponoć każdy artysta ma swój własny sposób rzeźbienia ptaszków i po wyrobie można rozpoznać, kto jest autorem. Ptaszki maluje się czasami na kolory, w których występują w naturze, ale częściej bardzo kolorowo. Dawniej malowało się je najpierw na biało, a potem nakładano kolejne kolory, bo każdy musiał wyschnąć. Dostępne obecnie farby akrylowe przyspieszają proces produkcji.  

Taką legendę opowiada pan Tadeusz Leśniak (artysta ze Stryszawy) o początkach rzeźbienia ptaszków: Jedna z wersji wiąże się z pewną legendą. Jeden z mieszkańców, w dzieciństwie, został wysłany do Kalwarii Zebrzydowskiej na służbę do pustelnika, który zajmował się rzeźbieniem w drewnie. Chłopak przebywał tam około roku, nauczył się rzeźbić ptaszki i gdy już wracał do domu, pustelnik dał mu poniemiecki album z ptakami. Chłopak wrócił do Stryszawy i zaczął rzeźbić, wzorując się na albumie. Potem sprzedawał ptaszki, które zrobił. Gdy sąsiedzi zauważyli, że zabawki dobrze się sprzedają, zaczęli całymi rodzinami zajmować się ich rzeźbieniem. 

I tak oto ptaszki drewniane na druciku rozsławiły Stryszawę, a twórcy biorą udział w ludowych jarmarkach, kiermaszach, wystawach zabawek ludowych, gdzie prezentują swe prace.

Zabawki stryszawskie można obejrzeć w Beskidzkim Centrum Zabawki Drewnianej. Myślę, że warto odwiedzić Stryszawę.

Dziewczyna disco polo (2)

Kontynuując wątek, chciałabym najpierw skupić się na strojach estradowych idoli muzyki disco polo. Generalnie Zenek Martyniuk i obecnie Sławomir Świerzyński oraz kilku pozostałych, hołduje  strojowi prostemu: biała, albo czarna koszula z  rozpiętym  kołnierzykiem, jednokolorowe spodnie i marynarka. I właśnie marynarki stają się clou występu. Obok czarnych, bardzo ciemnych granatowych rzadko pojawiają się bordowe i ciemnozielone. Najczęściej są to marynary błyszczące złotem, albo srebrem, połyskujące kryształkami, szyte z bardzo ozdobnych materiałów: lamy, aksamitu, atłasu. Pamiętam, iż wcześniej Idol S. Świerzyński dawniej występował w bliżej nieokreślonych kapotach/katanach w dziwnym  kolorze. 

A tak a propos Idola: śpiewał na imprezie urodzinowej Bartosza Rybaka, współpracownika ministra Czarnka. Nie dość, że zaproszeni goście otrzymali darmowe wejściówki i zmierzyli się najpierw z wielką sztuką (nie kupując biletów) obejrzawszy w Operze Wrocławskiej "Cyganerię" Giacoma Pucciniego, to następnie wzięli udział w zamkniętej imprezie urodzinowej na scenie opery! I tu znalazło się pole do popisu dla Idola - zaśpiewał "Majteczki w kropeczki". Ruszyła lawina: media rozpoczęły batalię, że jak to! że opera! że kolebka sztuki!  że złamane zostały zasady bezpieczeństwa! że na scenie są zapadnie, a tu... "Majteczki w kropeczki". Stanowisko straciła dyrektorka opery Halina Ołdakowska. Minister Czarnek poszedł w zaparte: "nie było żadnego występu Bayer Full. Nie słyszałem tam ich piosenki, choć jak wielu lubię też taką muzykę". No cóż jeden zaręcza się na dole w kopalni węgla kamiennego, inny świętuje urodziny w operze. 

https://www.fakt.pl/polityka/majtki-dla-przemyslawa-czarnka-chodzi-o-afere-opera-plus/6qt6s99

Przy okazji można wspomnieć też o niewypale pana Zenona. Ponoć 20 lutego miał  ze swym zespołem "Akcent" dać koncert w Auli Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu na "Zakończenie karnawału z Zenonem". Ostatecznie koncert w tym miejscu odwołano, o czym poinformował jeden z radnych na sesji Rady Miasta.

Ale miałam o strojach idoli. I tu najbardziej w oczy rzucają mi się dwa zespoły "Boys" i "Weekend" z Radkiem Liszewskim. Ci pierwsi ze swoim solistą Marcinem Millerem bardzo wczuwają się w swój sceniczny wizerunek i występują np. w garniturach w kolorze żółtym neonowym, w marynareczkach ciemnych z białymi kieszeniami, albo jasnych z ciemnymi lamówkami. Niekiedy są to stylizacje wojskowe, albo kombinezony (przypominające kombinezon montera). Ciekawa na swój sposób stylizacja to: wydrukowane litery na koszulkach poszczególnych członków zespołu układające się w słowo: B O Y S. Nie da się nie zauważyć zespołu, który na scenie prezentuje się w tych swoich estradowych "uszytkach".

Natomiast Radek Liszewski "zabija" marynarkami  z dużymi aplikacjami umieszczonymi asymetrycznie tzn. tylko po prawej, lub lewej stronie. Pojawiają się marynarki stylizowane na mundur z szamerunkiem, ale niekoniecznie służącym do zapięcia, czasem zdarzają się ozdobne pagony lub pagony z frędzlami. W ogóle stylizacje na galowy mundur bliżej nieokreślonych służb cieszą się dużym powodzeniem.

Hmm, rozumiem że jest to takie sceniczne emploi...

Hala Gąsienicowa i Czarny Staw Gąsienicowy

Chociaż zapowiedzi pogodowe na sobotę nie sprzyjały planowaniu wycieczki w góry, okazało się jednak, że chociaż na nizinach zrobiło się już pochmurnie i ciemnawo, góry przywitały nas cudownym słońcem, błękitnym niebem, dużą ilością śniegu. To już nasza druga wyprawa marcowa na Halę Gąsienicową (rok temu też byłyśmy w marcu), naturalnie wybrałyśmy się z córką i starszą wnuczką. Wyjechałyśmy z Krakowa zaraz po godzinie 6 rano, więc kiedy wyszłyśmy na szlak, szalonych tłumów jeszcze nie było, aczkolwiek w Kuźnicach, kłębili się głównie narciarze (jedni szli do kolejki na Kasprowy Wierch, inni zapinali narty, by wyruszyć w góry, a potem szusować w doliny).

Widok na Giewont

Wycieczka wiodła: Kuźnice-Dolina Jaworzynki-Przełęcz między Kopami-Hala Gąsienicowa-Czarny Staw Gąsienicowy-Murowaniec i zejście tą samą trasą. 

Było nieprawdopodobnie pięknie. Widoki jedyne w swym rodzaju robiły ogromne wrażenie. Piękne słońce, błękitne niebo, lekki mróz rano wyraźnie sprzyjały relaksowi, pomimo ciągłej wędrówki w górę.

Wczesny wyjazd i wyjście pozwoliły na długi relaks nad zamarzniętym całkowicie Czarnym Stawie Gąsienicowym. Posiedziałyśmy tam z godzinkę wystawiając twarz na promienie słoneczne, obserwując ludzi, jak mróweczki wspinających się jeszcze wyżej, patrząc na narciarzy zjeżdżających hen z gór, podziwiając ludzi maszerujących zamrożoną taflą stawu.

W drodze powrotnej, niestety były już potężne tłumy, kiedy jeszcze maszerowałyśmy do Czarnego Stawu ścieżka była prawie pusta, wracając musiałyśmy przystawać, bo miejscami turyści poruszali się rotacyjnie. W Murowańcu, gdzie zeszłyśmy podbić książeczkę człowiek na człowieku. Ale i tak warto było.

Serweta

Bardzo rzadko wykonuję szydełkowe serwetki, a już z cieniutkich nici, to chyba tylko kilka razy. Zawsze wybieram przędzę grubszą, żeby ta serwetka w potrzebnym mi doraźnie kolorze szybko została zrobiona. Tym razem jednak zaplanowałam odtworzenie serwetki zrobionej kiedyś przez moją mamę.

Mama miała niewielki okrągły stolik, który całe lata stał w rodzinnym domu na ganku. Z reguły leżał na nim jakiś obrus i stały kwiatki (poza zimą, bo na ganku było bardzo zimno). Kiedyś tam mama zrobiła na ten stolik serwetę, którą oddziedziczyłam razem ze stolikiem. 

Odnowiony stolik z czasów głębokiego PRL-u zajął miejsce w moim nowym krakowskim mieszkaniu. Uszyłam nań kilka okrągłych obrusów pasujących do aktualnego wyposażenia pokoiku. Bardzo lubię kłaść serwety na materiałowe obrusy. I tak serweta mojej mamy zdobiła stolik w okresie wiosennym. Niestety nie wytrzymała kolejnego prania (lekko licząc miała jakieś z 50 lat) i wyjęłam ją z pralki (chociaż była prana w woreczku) z licznymi dziurami. Nie dało się jej pocerować, bo dziur było za dużo. Jedyne rozwiązanie, to zrobić nową. W końcu po kilku miesiącach zabrałam się za odtworzenie tego wzoru w nowej serwecie. I oto jest:

Wprawdzie nie odtworzyłam kolorystyki serwety, tylko wzór, ale szydełkowanie było dla mnie wezwaniem: cienkie nici i szydełko. To już dużo dla moich oczu. 

Nici 335m/50 g. Szydełko 1,5 Tulip. 

Wyszło jakieś 180 g nici. 100% bawełna

Kolor nici lekko żółty,  Zdjęcia nie oddają realnej barwy. Serweta przeznaczona na okres wiosny.

Ponieważ szydełkowanie tej serwety było dla mnie wezwaniem zgłaszam ją do zabawy blogowej u Splocika Rękodzieło i przysłowia albo... jako ilustrację słowa wyzwanie z przysłowia: 

"Usuń ze swojego słownika słowo problem i zastąp słowem wyzwanie. Życie stanie się nagle bardziej podniecające i interesujące." - Donna Watson

Ja wiem, że to jest drugie zgłoszenie do tej zabawy w lutym, ale chciałam koniecznie wymyśleć projekt,  który zilustruje słowo z powyższego cytatu. Mam nadzieję, że Splocik zaliczy mi i tę pracę.

Dziewczyna disco polo (1)

W TVP zmienił się prezes. Wyraźnie można zobaczyć, że NOWY nie gustuje w muzyce disco polo, gdyż liczba  programów z gwiazdami tejże muzyki zdecydowanie spadła. Nie ma ci już tak często występującego, jak dawniej, naczelnego gwiazdora Zenka Martyniuka, o którym film był zdecydowanym gniotem. Nie pojawia się także Bayer Full z Sławomirem Świerzyńskim śpiewającym na podsumowaniu wszelkich imprez muzycznych, a nawet patriotycznych: … Bo wszyscy Polacy to jedna rodzina, starszy czy młodszy, chłopak czy dziewczyna... Naturalnie zamysłem tej rytmicznej piosenki miało być połączenie pokoleniowe Polaków oraz młodych par, ale idąc dalej, możemy też mówić o połączeniu Polaków o różnych przekonaniach politycznych, zainteresowaniach kulturalnych, preferencjach seksualnych - itd. itd. i dalej... Upojeni muzyką... i nie tylko, Polacy chętnie łączą się na takich koncertach, a także po nich...

Zamysł tego posta (który, zdaje się, rozrośnie się na kilka odcinków) powstał jeszcze w czasie zdecydowanie letnim, kiedy to pomieszkiwaliśmy w Zagórzu i tam odcięci od świata, po dniu ciężkiej harówki niekiedy włączaliśmy telewizor. Jako, że mamy tam jedynie słuszną telewizję czyli głównie programy TVP, a w porywach TVN i Polsat, zmuszeni byliśmy oglądać głównie telewizję tę "słuszną". Oczywiście pod warunkiem, że dało się cokolwiek pooglądać. Telewizor nie odbierał, kiedy sąsiedzi na posesji obok, dokładnie o 20.30 zaczynali kąpiele w jacuzzi. Tak jakoś zakłócało impulsy telewizyjne, że u nas  ekran był czarno-biały, pasiasty lub gwiaździsty, a dojmującym dźwiękiem z zewnątrz było buczenie (maszynerii) i radosne pokrzykiwanie sąsiadów pijących, w tym swoim dmuchanym jacuzzi, jakieś winko (my niestety spożywaliśmy wykonany przeze mnie cydr). Wtedy, ani żadnego filmu, ani koncertu  z Wakacyjnej Trasy Dwójki nie było nam dane obejrzeć. Jednak, kiedy sąsiedzi wrócili do Holandii (tam pracują) nastawał czas bez jacuzzi i uff: telewizja nasza! Ale znów pod warunkiem, że antena umieszczona na pokaźnym drągu wyłapała impulsy tv... 

A sporo tych letnich programów było, nawet na tych kilku kanałach.  Przez cały tydzień "leciały" jakieś miałkie seriale miłosne - zwykle tego nie oglądaliśmy, bo lato wynagradzało - w porywach - pięknymi  wieczorami i żal było siedzieć wieczorem w domu. Lepiej popiec kiełbaskę na patyku w nowym kręgu ogniskowym i śpiewać fałszywie piosenki z czasów młodości. Całe serce wkładaliśmy w te pieśni i tak powtarzalny repertuar: "A wszystko te czarne oczy", "Hej, hej sokoły" poprzez piosenki partyzanckie, harcerskie i biesiadne. Moją ulubioną, jeszcze z przedszkola, jest "Czerwona róża, biały kwiat". Tak się składa, że całości nie zna, ani mąż, ani córka, więc na mnie spoczywała odpowiedzialność wyśpiewania tej piosenki do końca. A słuchu muzycznego to  ja ci nie mam, no nie mam. Drzeć się tam mogliśmy do woli, bo z trzech stron otulający nas las nie pozwalał nieść w przestrzeń naszych popisów wokalnych. 

A w telewizji weekendowe  koncerty jak nie we Włocławku, to w Zabrzu, albo w jakimś Augustowie!  Mąż mój - wielbiciel muzyki disco polo nie potrafił przeboleć, że nie zawsze wysłuchał Zenkowych przebojów, szczególnie ulubionych: "Przez twe oczy zielone" czy "Życie to są chwile".  Z perspektywy czasu myślę, że ta muzyka była w miarę, bo teraz katuje mnie (wstyd powiedzieć) ludową muzyką niemiecką. Wynalazł sobie mój małżonek jakiś kanał, gdzie śpiewają artyści (dla mnie rodem z lat sześćdziesiątych, siedemdziesiątych ubiegłego wieku), pieśni ludowe, jodłują, grają w ludowych kapelach.  Ubrani są w elementy niemieckiego saksońskiego stroju ludowego. A jak akcja dzieje się w górach, w tle iskrzy się śnieg, to dominują swetry we wzory norweskie o klasycznych fasonach z przeszłości. (Ja, to głównie na te swetry patrzę). Wszystko to jakieś takie trącące myszką, czasem wzbudza we mnie nostalgiczne wspomnienia fotografii z ubiegłowiecznych niemieckich żurnali z modą m.in. dziewiarską.

W deszczowe dni spragnieni informacji oglądaliśmy TVP 24. I tu zdecydowanie nie byłam w stanie wytrzymać psychicznie. Miałam do wyboru: siedzieć w cieple, popijać herbatkę, zagryzając batonikien (co później przełożyło się na wzrost wagi), albo udać się do starej chałupy, gdzie ziąb i wilgoć dawały w skórę i tam słuchać radia (przeważnie ZET). Zostawałam więc w luksusowym, cieplutkim pomieszczeniu i słuchałam nachalnych bzdetów prowadzących TVP 24. Najlepsze jednak były weekendowe występy pani Ogórek i pana Jachimowicza. Jak tych dwoje potrafiło prowadzić program! Smutno mi się zrobiło, kiedy nagle pani Ogórek porzuciła pana Jachimowicza i ten zaprezentował się z nową partnerką (naturalnie antenową, nie wnikam wszak w prywatne życie prezentera). I ciągle otwierały mi się coraz szerzej oczy ze zdziwienia... W rzeczywistości nie udało mi się uzyskać pięknych, szeroko otwartych oczu, gdyż zmęczone za szkłami okularów, za nic nie chciały stać się takie przepastne, by ktoś mógł się w nich utopić...

I tak to zamiast dojść do meritum, wdepnęłam w dygresje...

Do zasadniczego tematu, którym jest dziewczyna disco polo może dojdę w następnym odcinku.

Moje małe dekoracje

z szyszek zdobią zarówno wnętrze mieszkania, jak i drzwi wejściowe. Szyszki na drzwiach wejściowych zastąpiły bożonarodzeniowy wianek. W mej opinii taka zawieszka znakomicie nadaje się na jesienno-zimowe dekoracje:

Kolejne zawieszki wylądowały wewnątrz mieszkania:

 

Zgłaszam je więc do zabawy u Splocika Małe dekoracje

Szyszki nazbierałam w lesie w Zagórzu, następnie je dobrze wymyłam z piachu i suszyłam w piekarniku, żeby się otworzyły. Część szyszek namoczyłam na kilka dni w "Domestosie", żeby wybielały. Takie białe, niemalowane szyszki też mają swój urok. W Castoramie kupiłam, malutkie bolce z uszkiem, które wkręciłam w szyszki. Potem przewlokłam sznurek lub tasiemki przez uszko i razem związałam kilka sznurków z szyszkami.  Dodałam jutową kokardę i wisząca dekoracja gotowa.

Lutowe serca

Kolejny miesiąc i następne wyzwanie u Splocika w zabawie Rękodzieło i przysłowia, albo...

Tym razem na luty przypada do interpretacji jedno przysłowie i jeden cytat:

1. Serce to pałac szklany, gdy pęknie nie można go naprawić.

2. "Usuń ze swojego słownika słowo problem i zastąp słowem wyzwanie. Życie stanie się nagle bardziej podniecające i interesujące." - Donna Watson

Naturalnie luty to miesiąc zakochanych - mamy Walentynki i czerwone serduszka otaczają nas wszędzie. Wydaje się, że jest to najłatwiejsza interpretacja, żeby wybrać jako słowo przewodnie: serce i ja też tak uczyniłam. Moje serca są szydełkowe, mogą służyć jako zawieszki: 

No cóż, dwie zawieszki w kształcie serca i nie w kolorze czerwonym. Mam jednak nadzieję, że zostaną uwzględnione w tej zabawie:

Wyznam też, że bardzo kusi mnie cytat i jeżeli zdążę do końca lutego to dodam pracę związaną ze słowem z cytatu.