Być może

jestem monotematyczna, jednak bardzo zajmuje mnie wymyślanie obciążników do obrusów. Sprawdzają się na stołach ogrodowych (wiatr nie zwiewa obrusów) i w domu, jako dekoracja stołu. Tym razem pragnę pokazać następne - wykonane z kamieni i drucików po szampanach. Chcę je jednocześnie zgłosić do zabawy blogowej u Splocika Małe Dekoracje. Tym razem edycja wrześniowa: 

IX Bieg Marchewkowy w Zielonkach

Udział w imprezie wzięła nasza damska ekipa. Wybrałyśmy następujące konkurencje: bieg dla dziewczynek (dystans dostosowany do wieku), rodzinny bieg na 1 km, bieg na 6,3 km (córka), nordic walking na tym samym dystansie (ja). 

Rano odebrałyśmy z córką pakiety startowe: dla każdej dziewczyny koszulka (w tym roku biała z pomarańczowymi napisami), woda do picia, numery startowe ze specjalnym czujnikiem do odczytywania czasu i zajętego miejsca po przybyciu na metę. 

Rano spotkałyśmy cudowną Panią Marchewkę w pomarańczowym stroju, której zdjęcie zrobiłam dopiero po południu, kiedy Pani zdjęła ubiór i została w lżejszym odzieniu (też marchewkowym). Starsza Pani była cudowna, wesoła, komunikatywna, no i świetnie bawiła się z dziećmi.

Dwa powyższe zdjęcia Pani Marchewki pochodzą ze strony 

Gminy Zielonka (Facebook)

Córka z dziewczynkami pojechała wcześniej, gdyż ich biegi poprzedzały kolejne konkurencje. Ja z mężem dojechałam około godz.11.00.  

Nieważne jest tu zajęte miejsce, medal otrzymywał każdy, kto startował (tak samo było w pozostałych konkurencjach).

Bieg rodzinny w moim wykonaniu wypadł kiepsko, gdyż ja nie biegam, ale tu jakoś dałam radę.

Nadruk na koszulkach z lat wcześniejszych

Zakończyłam mój występ w nordic walking na 31 miejscu z czasem: 01:04:33. Nie było to zbytnie osiągnięcie, ale jestem zadowolona z udziału w tej aktywności. Otrzymałam także medal na pamiątkę.

Mój nr startowy i medal

A to mapka trasy

Marchewkowy skrzat

powstał z konkretnego powodu. W tym roku rodzinnie bierzemy udział w "IX Półmaratonie Marchewkowym" w Gminie Zielonki (nieopodal mojego miejsca zamieszkania w Krakowie). Już w tamtym roku pożałowałam, że nie wzięłam udziału. Tym razem zapisałyśmy się z córką i wnuczkami. Uczestniczymy w biegu rodzinnym (z dziewczynkami) na 1 km; córka pobiegnie potem na dystansie 6,3 km, a ja na tym samym dystansie wezmę udział w nordic walking. Zięć jako ochotniczy strażak obstawia przedsięwzięcie, a mąż pełni funkcję kibica i opiekuna wnuczek, kiedy mama i babcia będą brały udział w swoich konkurencjach.

Skrzat ma symbolizować nasz udział w "IX Półmaratonie Marchewkowym w Zielonkach". 

A skąd taka tradycja w Zielonkach?

Nazwa biegu nawiązuje do tradycji uprawiania marchwi na naszych terenach. Była ona płukana w przepływającej przez gminę rzece Białusze i później sprzedawana w Krakowie. Marchew jest tu uprawiana do dziś. (źródło: https://ckpirzielonki.pl/ix-bieg-marchewkowy/.

A obecnie taki rodzaj spędzenia czasu, to idea aby popularyzować w gminie zdrowy styl życia, integrować społeczeństwo, uczyć aktywnego spędzania czasu.

Tego skrzata marchewkowego razem z marchewką pragnę dedykować zabawie u Splocika "Rękodzieło i przysłowia" na wrzesień. 

Cytat: Nie bądź w swoich działaniach zbyt bojaźliwy i wybredny. Całe życie to jeden wielki eksperyment. Im więcej będziesz eksperymentować, tym lepiej.  - Ralph Waldo Emerson

Bieszczady 2023. Dzień Czwarty -16.08. Sine Wiry (4,2 km)

Czwarty dzień naszej wyprawy w Bieszczady nie był już tak satysfakcjonujący, jak poprzednie. Po pierwsze zepsuła się pogoda. Błękit nieba został zastąpiony szarością, deszczowe chmury kłębiły się nad nami. Nie udało się zrealizować wszystkich celów postanowionych na ten dzień (nie poszłyśmy do Terki), a z Sinych Wirów przegonił nas deszcz.

Zatrzymałyśmy się na parkingu w Polankach. Stamtąd ruszyłyśmy łatwą trasą, szutrową drogą za mostem na Solince. Potem już była wędrówka wzdłuż rzeki Wetliny - jakieś 30 min. i dotarłyśmy do ścieżki, która prowadziła do rzeki. Tam podziwiałyśmy olbrzymie bloki kamienne i pluszczącą wodę. Bardzo ładne miejsce - urzekające skalistym urwiskiem.

Deszcz niemal nas "gonił", jednak poszłyśmy dalej i przy drugim punkcie widokowym, zeszłyśmy laskiem do rzeki, na kamienną łachę. Tu znajdują się właściwe Sine Wiry.

Spokój zakłócali nam "turyści" tatusiowie popisujący się przed swoimi synami rzucaniem kamiennych głazów w rzekę. Za chwilę dołączyli około 12- letni synalkowie. I tak to przy odgłosach rzucanych głazów, niepomiernie zirytowana, ruszyłam z powrotem w górę za moimi dziewczętami. 

Uciekałyśmy z tego miejsca, bo się nie dało wytrzymać i spokojnie kontemplować przyrody. Do kolejnej ścieżki widokowej Sine Wiry II już nie dotarłyśmy, zaczął padać deszcz, który towarzyszył nam aż do parkingu, gdzie z ulgą wpakowałyśmy się do auta i ruszyłyśmy do domu. 

Bieszczady 2023 za nami.

Bieszczady 2023. Dzień trzeci - 15.08. Połonina Caryńska (10,8 km)

Wejście na Połoninę Caryńską to klasyka. Nie wiem już który raz... 

Tyle, że tym razem wędrowałyśmy z Brzegów Górnych, by zakończyć wyprawę w Ustrzykach Górnych, gdzie biwakowałyśmy. 

Naszym dziewczynkom powinny wchodzić w nawyk coroczne  wyprawy w Bieszczady, a szczególnie przejście którąś połoniną. 

Nie ukrywam, że trzeci dzień wyprawy był równie upalny, jak poprzednie. Przy tym znakomita widoczność i niezwykłe piękno gór.

To widoki, na jakie się patrzy, każą tam corocznie wracać.

Pierwszy, drugi, trzeci

 to słowa z sierpniowego przysłowia zabawy blogowej u Splocika. 

Wzięłam z przysłów:

1. Trzy razy pomyśl, zanim coś zrobisz, a nie będziesz żałował swych czynów.

2. Jaki pierwszy, drugi, trzeci, taki cały sierpień leci.

słowa: "pierwszy, drugi, trzeci":

 oraz "trzy", a nawet więcej:

Powoli dziergam szydełkowe żołędzie. Zamiar miałam już ze trzy lata, ale nigdy czasu nie starczało. A teraz jako, że spadają z drzew naturalne, to postanowiłam wykonać kilka(naście) szydełkowych. Na razie jest niewiele, ale powolutku będzie ich przybywać. Wszak jesień za pasem.

Bieszczady 2023. Dzień drugi 14.08. - Muczne (11,3 km)

Muczne do tej pory kojarzyło mi się głównie z zagrodą żubrów. Jednak okazuje się, że oferuje również inne atrakcje m.in. wieżę widokową oraz wejście na Bukowe Berdo.

Kiedy dotarłyśmy do Mucznego, okazało się, że mamy problem z miejscem parkingowym - wszystkie były zajęte i te przy zagrodzie żubrów, jak i pod kościołem. W końcu gdzieś tam udało się zaparkować auto i poszłuśmy na wieżę widokową, z której (jak się okazało) roztaczały się wspaniałe widoki. 

Do wieży widokowej na Jeleniowatym (907 m n.p.m.) prowadzą dwie ścieżki: dłuższa i łagodniejsza przez leśniczówkę Brenzberg i krótka, ale stroma spod Centrum Promocji Leśnictwa w Mucznem. My wybrałyśmy tę drugą. Trasa niedługa (ok.1 km), ale dość stroma.

Wieża ta jest najwyższą w Bieszczadach (wysokość 34 m), a z tarasu widokowego, na który weszłyśmy po 176 stopniach rozciąga się przepiękna panorama na okoliczne pasma i szczyty górskie. 

Widać z wieży Halicz, Kopę Bukowską i Bukowe Berdo na zachodzie, Połoninę Caryńską i Wetlińską na północy, rozległą Dolinę Sanu i ukraińskie Karpaty na wschodzie i południe.

Potem powędrowałyśmy do zagrody żubrów. Kiedy tam byłam, już dobre kilka lat temu, widziałam kilkanaście zwierząt, zarówno dorosłe osobniki jak i cielęta. Tym razem panował nieznośny upał i żubry po prostu się pochowały. Gdzieś tam udało nam się wypatrzeć trzy sztuki schowane w cieniu drzew. Aura wyraźnie nie sprzyjała zwierzętom.

Czasu jeszcze trochę zostało, więc żółtym szlakiem podjęłyśmy wędrówkę w kierunku Bukowego Berda. Pokonałyśmy 440 m przewyższenia, doszłyśmy do tablicy informującej, że zaczyna się Bieszczadzki Park Narodowy. I po pokonaniu bukowego lasu znalazłyśmy się na malowniczej łące, z które widoki były na Wielką i Małą Rawkę, Połoninę Caryńska i ukrytą za nią Połoninę Wetlińską. 

Tam rozkoszowałyśmy się dłuższy czas widokami, zjadłyśmy posiłek, by ostatecznie wobec zbliżającego się już schyłku dnia zdecydować się na powrót. 

Bukowe Berdo zostanie do zdobycia w przyszłym roku.