Jest słabo rozgałęzionym
krzewem dorastającym najwyżej do 1
m wysokości. Kwitnie w marcu, kwietniu, a niekiedy już w
lutym. Kwiaty różowe, rzadko białe, ma silnie pachnące;
pojawiają się jeszcze przed rozwojem liści. Są niepozorne,
czterokrotne, obupłciowe, po trzy w bliznach po ubiegłorocznych liściach, o średnicy 1-1,5 cm . Rurka okwiatu jedwabiście owłosiona, długości 5-10 mm . Słupek dwuznamionowy, osiem pręcików. Roślina miododajna, nektar jest wydzielany jest przez miodniki znajdujące
się przy nasadzie słupka.
Liście są wąskie i cienkie, lancetowate długości 4-
W
czerwcu i lipcu dojrzewają jaskrawoczerwone bądź żółte, kuliste owoce średnicy 8 mm .w skupieniach po trzy.
Cała roślina jest bardzo silnie
trująca. Zjedzenie 10-12 dojrzałych owoców może spowodować śmierć dorosłego
człowieka; dla dziecka nawet 1-2 owoce mogą być śmiertelne. Owoce i liście
zawierają dwa trujące składniki: glikozyd dafninę i mezereinę. Pierwszymi objawami zatrucia jest pieczenie i drętwienie ust,
puchnięcie warg, krtani i twarzy, ślinotok, chrypka oraz trudności w połykaniu.
Potem pojawiają się silne bóle brzucha i głowy, odurzenie, skurcze, wymioty i
krwawe biegunki. Śmierć występuje wskutek zatrzymania krążenia. Roślina działa
szkodliwie również na skórę i błony śluzowe; już sam kontakt z nią, bez
doustnego spożycia, może powodować zaczerwienienie i obrzęki oraz pojawienie
się pęcherzy na skórze.
Wymaga wapiennej i lekko wilgotnej gleby
oraz półcienistego lub cienistego stanowiska. Źle toleruje cięcie i
przesadzanie. Jednak sam się rozsiewa - kiełkuje z nasion, które spadną na
glebę.
Preparaty z kory i owoców stosowane były
dawniej w medycynie ludowej na podrażnienia skóry, w formie okładów.
Odmiany: Alba – białokwiatowa o
jasnozielonych liściach (w przeciwieństwie do gatunku) i żółtych owocach
oraz Alba Plena - białokwiatowa o pełnych kwiatach
Nazwa:
pierwszy człon łacińskiej nazwy: Daphe związany jest z nimfą Dafne z
mitu greckiego, która uciekając przed zalotami Apolla, poprosiła o pomoc
Matkę Ziemię. Bogini usłuchała prośby i zamieniała Dafne w krzew, według
niektórych autorów – lawendowy, a według innych wawrzynka. Nazwa drugiego
członu polskiej nazwy „wilcze łyko” prawdopodobnie pochodzi od własności kory
wawrzynka. Zetknięcie zawartej w niej silnej trucizny z ludzką skórą, powoduje
powstawanie pęcherzy, obrzęków, owrzodzeń, trudno gojących się ran, a czasami
może doprowadzić do martwicy skóry. Taką właściwość wawrzynka wykorzystywali
dawniej żebracy, aby wzbudzić litość i uzyskać większe datki.
Natomiast określenie "wilczy" jest charakterystyczne dla
ludowej nazwy tego gatunku.
