Na Suliłę

Suliła to niezbyt wysoki, zalesiony szczyt (759 m n.p.m.). Na samej górze  widać maszt  (wysokość około 50 m) stacji retransmisyjnej. Znajduje się na granicy gruntów wsi Turzańsk (gmina Komańcza) i Kalnicy (gmina Zagórz). Nasza wycieczka miała miejsce 3 sierpnia tego roku. Wyszłyśmy już późnym popołudniem i maszerowałyśmy niebieskim szlakiem od przełęczy (609 m n.p.m.) w Turzańsku. Ścieżka od przełęczy na wierzchołek Suliły jest łagodna, stąd podejście zajmuje około 3/4 godziny.

Na szczycie picie wody, zjedzenie dietetycznych ciasteczek i tradycyjna fotka na tle znaku:

Naturalnie to był kolejny szczyt zaliczany do Korony Ziemi Sanockiej, którą zamierzamy zdobyć częściowo w tym roku. Dokończymy w 2026 r.

Schodziło się znacznie szybciej, tym bardziej że powoli szarzało:

Chciałyśmy jeszcze zobaczyć cerkiew w Turzańsku, więc pośpiech był konieczny.

*     *     *

O Koronie Ziemi Sanockiej napiszę niebawem.

Na Tokarnię

wycieczkę szybką i niewymagającą, wybrałyśmy się, po raz kolejny, na początku sierpnia (2.08.2025) z Karlikowa. Kiedy przejrzałam swoje posty zobaczyłam, że o Tokarni piszę tylko raz w 2011 r., chociaż byłam tam jeszcze co najmniej ze dwa razy. Widocznie uznałam, że nie ma po co pisać już o tym miejscu. 

Dla przypomnienia: Tokarnia (778 m n.p.m.) – szczyt górski w Paśmie Bukowicy,  w Beskidzie Niskim, leżący na terenie wsi Karlików w Gminie Bukowsko. Ze szczytu roztacza się rozległy widok w kierunku północnym na Pogórze Bukowskie, w kierunku południowo-wschodnim na Bieszczady oraz w kierunku zachodnim na Beskid Niski.

Na głównym wierzchołku znajduje się maszt telefonii komórkowej. 

Szczyt był pierwotnie nazywany przez mieszkańców Magurą. Nazwa Tokarnia dotyczyła jednej z okolicznych wsi i została przeniesiona na nazwę szczytu.

Ciekawostką jest dla mnie fakt, że szczyt został zaliczony jako jeden z wielu do zdobycia "Korony Ziemi Sanockiej", co rozwinę w następnym poście.

Obrus lniany

okrągły, kupiłam kilka lat temu. Splot dość gruby, wygląd siermiężny, ale doskonale pasuje na okrągły stół w chałupie. I tak sobie leżał na tym stole, od czasu do czasu prany. Jednak nie byłaby sobą, gdybym nie wymyśliła, że trzeba go wykończyć na brzegu. A że wpadły mi w ręce nici do złudzenia przypominające kolor obrusa, to już nie było wyjścia i po ostatnim praniu obrobiłam półsłupkami z pikotkami 5,40 m na okrągło, gdyż tyle wyniósł obwód obrusa. Wydawało mi się, że nigdy nie skończę tej pracy.

Na powyższych zdjęciach obrus został sfotografowany na podłużnym stole w altance, w chałupie było zbyt ciemno.

Splocik w swojej zabawie "Rękodzieło i przysłowia... albo 3" zaproponowała na sierpień taki cytat:

"Ludzie, którzy tracą czas czekając, aż zaistnieją najbardziej sprzyjające warunki, nigdy nic nie zdziałają" (Mark Fisher).

Mam wrażenie, że ta praca wpisuje się w ww. cytat. Szybko zadziałam, kiedy odpowiednie nici trafiły do moich rąk i obrobiłam obrus. 

Obrusiki

Obrabiam szydełkiem obrusiki ogrodowe, których używam na stół pod altanką. Lubię wykończenie choćby najmniejszą koroneczka czy wzorkiem. I tak z kawałka grubego lnu (jakaś resztka pozostała chyba po sienniku) powstał taki obrus:

Drugi obrusik wcześniej służył także bez obrębienia (miał tylko brzegi podwinięte maszynowo). Teraz zyskał maleńką koroneczkę:

Obydwa obrusiki wpisują się w zabawę blogową u Reni "Coś prostego", zarówno jako recykling, jak i ufoki, które leżały kilka lat zanim otrzymały szydełkową lamówkę.

Podobnie pasują też do zabawy u Splocika "Małe dekoracje" na tegoroczny sierpień.

A oto fotka do wklejenia, jako prezentacja: