Na Orli Kamień

Orli Kamień (518 m n.p.m.) i Orle Skały zbudowane są z piaskowca krośnieńskiego, szczyt zalesiony, porośnięty buczyną, nawet ze stuletnimi okazami.

Widok stamtąd na Sanok, Pogórze Bukowskie i Pasmo Bukowicy. 

O wycieczce nie do końca na sam Orli Kamień pisałam tu.

Tak, jak i wtedy, poszłyśmy z córką i wnuczkami (21.08.2025 r.) szlakiem żółtym, tyle że od 2014 r. zmieniło się nieco dojście do szlaku. Powstała częściowo asfaltowo-szutrowa szeroka drogą, którą swobodnie można dojechać do skansenu i dotrzeć do drogi przy "Sosenkach" (także w przebudowie). Za parę lat zupełnie nie poznam tych stron.

Na górze krzyżują się szlaki: czerwony, żółty, i "Szlak Dzielnego Wojaka Szwejka"oraz ścieżka przyrodniczo-dydaktyczna "Orli Kamień".

Ścierki dla córki

Kupiłam ścierki (bawełniane) dla córki i obrobiłam je szydełkiem na krótszych bokach, żeby były takie bardziej eleganckie. 

Nici, które wykorzystałam, to kordonek kupiony w Action 100% poliester - niestety. Wykorzystałam trzy kolory: różowy, różowy melanż i kolorowy melanż.

Jednocześnie te drobne robótki dedykuję zabawie blogowej u Splocika Małe dekoracje i zabawie blogowej u Reni Coś Prostego

Na Kąty

wybrałyśmy się 20 sierpnia 2025 r. To niewielki widokowy szczyt (524 m n.p.m.). Przez szczyt przebiega granica wsi Zahutyń i Poraż (gmina Zagórz). Wycieczka niedługa i nieskomplikowana, ot taka, by przejść się nieco w godzinach popołudniowych.

Wyruszyłyśmy z Poraża niebieskim szlakiem i także tym samym zeszłyśmy (do samochodu). 

Rozpościerają się stamtąd  widoki na Sanok, Poraż, Niebieszczany, wzniesienia Pogórza Bukowskiego i pasma Gór Słonnych.

To jest nasz trzeci szczyt w ramach Korony Ziemi Sanockiej.

Korona Ziemi Sanockiej

to projekt, o którym usłyszałyśmy dopiero w tym roku. Jako, że jest to rok trudny i bogaty w niepowodzenia, nie ruszyłyśmy tradycyjnie w Bieszczady, ale trzeba było jakoś zagospodarować czas i dlatego udawałyśmy się (z córką i wnuczkami) w góry znajdujące się bliżej, wędrując niekiedy nawet spacerowo. I tak natrafiłyśmy na projekt "Korona Ziemi Sanockiej", który ma promować piękno tego regionu oraz aktywny i zdrowy styl życia. Jak się okazuje projekt działa od 2021 roku, a autoryzuje go Stowarzyszenie Łączy Nas Sanok. Celem jest zdobycie 16 szczytów górskich Ziemi Sanockiej. Dla nas realizacja zaczęła się od Tokarni, gdzie nawet znalazłyśmy w specjalnej skrzyneczce pieczątkę upamiętniającą nasze osiągniecie. Niestety na innych, zdobytych w tym roku szczytach zastawałyśmy np. pozostałości po ukradzionej pieczątce (Żurawinka 664 m n.p.m.), albo była pieczątka, tylko poduszki z tuszem brak (Patria 474 m n.p.m.). Na innych szczytach nie było nic, poza tablicą z napisem nazwy szczytu i "Korona Ziemi Sanockiej".

W sumie obejmuje to zadanie szczyty znajdujące się w Bieszczadach, Beskidzie Niskim, na Pogórzu Bukowskim, Górach Sanocko-Turczańskich i w Kotlinie Jasielsko-Krośnieńskiej.

16 szczytów to:

• Wołosań (1071 m n.p.m.) - Bieszczady
• Chryszczata (998 m n.p.m.) -Bieszczady
• Matragona (990 m n.p.m.) -Bieszczady
• Wysoki Groń (905 m n.p.m.) -Bieszczady
• Kanasiówka (831m n.p.m.) - Beskid Niski
• Tokarnia (778 m n.p.m.) - Beskid Niski
• Suliła (759 m n.p.m.) - Bieszczady
• Polańska (737 m n.p.m.) - Beskid Niski
• Rzepedka (708 m n.p.m.) - Beskid Niski
• Słonny (668 m n.p.m.) Góry Sanocko-Turczańskie
• Słonny Wierch (667 m n.p.m.) Góry Saocko-Turczańskie
• Żurawinka (Kuty) (664 m n.p.m.) - Pogórze Bukowskie
• Gruszka (583 m n.p.m.) - Góry Sanocko-Turczańskie
• Kąty (524 m n.p.m.) Pogórze Bukowskie
• Orli Kamień (518 m n.p.m.) - Góry Sanocko-Turczańskie
• Patria (474 m n.p.m.) - Kotlina Jaśielsko-Krośnieńskiej

My zdobyłyśmy połowę tych nieco niższych szczytów: Tokarnia, Suliła, Słonny Wierch, Żurawinka, Gruszka, Kąty, Orli Kamień, Patria. 

Wcześniej zaopatrzyłyśmy się w książeczkę, gdzie wpisuje się daty zdobycia szczytów, ewentualnie  można osiągnięcie udokumentować odbiciem pieczątki znalezionej na szczycie, zdjęciem z tablicą szczytową, albo trasą z aplikacji Strava.

Kiedy zdobędzie się wszystkie szczyty, weryfikuje się książeczkę i można kupić odznakę:

Fotografia Odznaki pochodzi stąd: http://www.msw-pttk.org.pl/odznaki/reg_odznak/reg_rotkzs.html

Na Suliłę

Suliła to niezbyt wysoki, zalesiony szczyt (759 m n.p.m.). Na samej górze  widać maszt  (wysokość około 50 m) stacji retransmisyjnej. Znajduje się na granicy gruntów wsi Turzańsk (gmina Komańcza) i Kalnicy (gmina Zagórz). Nasza wycieczka miała miejsce 3 sierpnia tego roku. Wyszłyśmy już późnym popołudniem i maszerowałyśmy niebieskim szlakiem od przełęczy (609 m n.p.m.) w Turzańsku. Ścieżka od przełęczy na wierzchołek Suliły jest łagodna, stąd podejście zajmuje około 3/4 godziny.

Na szczycie picie wody, zjedzenie dietetycznych ciasteczek i tradycyjna fotka na tle znaku:

Naturalnie to był kolejny szczyt zaliczany do Korony Ziemi Sanockiej, którą zamierzamy zdobyć częściowo w tym roku. Dokończymy w 2026 r.

Schodziło się znacznie szybciej, tym bardziej że powoli szarzało:

Chciałyśmy jeszcze zobaczyć cerkiew w Turzańsku, więc pośpiech był konieczny.

*     *     *

O Koronie Ziemi Sanockiej napiszę niebawem.

Na Tokarnię

wycieczkę szybką i niewymagającą, wybrałyśmy się, po raz kolejny, na początku sierpnia (2.08.2025) z Karlikowa. Kiedy przejrzałam swoje posty zobaczyłam, że o Tokarni piszę tylko raz w 2011 r., chociaż byłam tam jeszcze co najmniej ze dwa razy. Widocznie uznałam, że nie ma po co pisać już o tym miejscu. 

Dla przypomnienia: Tokarnia (778 m n.p.m.) – szczyt górski w Paśmie Bukowicy,  w Beskidzie Niskim, leżący na terenie wsi Karlików w Gminie Bukowsko. Ze szczytu roztacza się rozległy widok w kierunku północnym na Pogórze Bukowskie, w kierunku południowo-wschodnim na Bieszczady oraz w kierunku zachodnim na Beskid Niski.

Na głównym wierzchołku znajduje się maszt telefonii komórkowej. 

Szczyt był pierwotnie nazywany przez mieszkańców Magurą. Nazwa Tokarnia dotyczyła jednej z okolicznych wsi i została przeniesiona na nazwę szczytu.

Ciekawostką jest dla mnie fakt, że szczyt został zaliczony jako jeden z wielu do zdobycia "Korony Ziemi Sanockiej", co rozwinę w następnym poście.

Obrus lniany

okrągły, kupiłam kilka lat temu. Splot dość gruby, wygląd siermiężny, ale doskonale pasuje na okrągły stół w chałupie. I tak sobie leżał na tym stole, od czasu do czasu prany. Jednak nie byłaby sobą, gdybym nie wymyśliła, że trzeba go wykończyć na brzegu. A że wpadły mi w ręce nici do złudzenia przypominające kolor obrusa, to już nie było wyjścia i po ostatnim praniu obrobiłam półsłupkami z pikotkami 5,40 m na okrągło, gdyż tyle wyniósł obwód obrusa. Wydawało mi się, że nigdy nie skończę tej pracy.

Na powyższych zdjęciach obrus został sfotografowany na podłużnym stole w altance, w chałupie było zbyt ciemno.

Splocik w swojej zabawie "Rękodzieło i przysłowia... albo 3" zaproponowała na sierpień taki cytat:

"Ludzie, którzy tracą czas czekając, aż zaistnieją najbardziej sprzyjające warunki, nigdy nic nie zdziałają" (Mark Fisher).

Mam wrażenie, że ta praca wpisuje się w ww. cytat. Szybko zadziałam, kiedy odpowiednie nici trafiły do moich rąk i obrobiłam obrus. 

Obrusiki

Obrabiam szydełkiem obrusiki ogrodowe, których używam na stół pod altanką. Lubię wykończenie choćby najmniejszą koroneczka czy wzorkiem. I tak z kawałka grubego lnu (jakaś resztka pozostała chyba po sienniku) powstał taki obrus:

Drugi obrusik wcześniej służył także bez obrębienia (miał tylko brzegi podwinięte maszynowo). Teraz zyskał maleńką koroneczkę:

Obydwa obrusiki wpisują się w zabawę blogową u Reni "Coś prostego", zarówno jako recykling, jak i ufoki, które leżały kilka lat zanim otrzymały szydełkową lamówkę.

Podobnie pasują też do zabawy u Splocika "Małe dekoracje" na tegoroczny sierpień.

A oto fotka do wklejenia, jako prezentacja: