Ukraina 2016. Śniatyń

Śniatyń - miasteczko leżące nad Prutem na Pokuciu i  pograniczu Bukowiny na trasie z Kołomyji do Czerniowiec. W II Rzeczpospolitej siedziba powiatu śniatyńskiego w województwie stanisławowskim. Na początku XXI wieku miasteczko liczyło 10,5 tys. mieszkańców (w 1880 r. 10,8 tys.; 40% Ukraińców, 38% Żydów, 18% Polaków). Brat mój podkreśla, że jest to ostatnie polskie miasteczko na tym terenie z czasów II Rzeczpospolitej.

Śniatyn, położony na zboczu łagodnie schodzącym w kierunku rzeki Prut, miał delikatny, niemal bezwietrzny klimat, stąd określenie, że to miasto "winogron i orzechów". Rosły tam wielkie arbuzy i melony. Na obrzeżach miasta utworzono winnice rozłożone na poboczu wzgórza schodzącego w dół do rzecznego jaru. Uprawiano tu arbuzy i melony, tytoń i kukurydzę oraz morele.
Odwiedziliśmy to miasteczko w 2014 r.  - teraz zatrzymaliśmy się tu ponownie. Miasteczko przyciąga zabytkami. W centrum piękny klasycystyczny ratusz zbudowany w 1861 r. - z charakterystyczną wysoką wieżą (50 m):

 Zdjęcie ratusza z 2014 r.

 

i z 2016 r.

 

Charakterystyczna wieża ratuszowa

 

W Śniatyniu zdecydowanie zmieniło się - przynajmniej w centrum, a więc w reprezentacyjnym miejscu miasteczka. Tylko dwa lata i aż dwa lata, a przelotowa droga przez rynek nie straszy dziurami i kałużami. Elewacje zabytkowych kamieniczek z przełomu XIX i XX w. - odmalowane. Ładnie zagospodarowane rynkowe rabaty.

Tak było w centrum w 2014 r.:

Dziś już nie ma takich dziur w drodze

No i wystawiono pomnik Banderze:

Jest też miejsce upamiętniające poległych na Majdanie:

Dwa pierwsze zdjęcia z 2014 r.; trzecie z 2016r.

 

Godny uwagi kościół katolicki z 1857 r. (pierwotnie drewniany), obecnie odremontowany:

Szukaliśmy też dawnej synagogi... i znaleźliśmy:

Synagoga została przekształcona w zakład szwalniczy i zatraciła swój pierwotny charakter.
Podejrzewamy, że poniższy budynek, to także przebudowana synagoga:

Zdjęcia w tym poście częściowo pochodzą z 2014 r., częściowo z 2016 r. Niestety jakoś mało zrobiłam fotografii pokazujących współczesne oblicze centrum miasteczka - proszę uwierzyć na słowo - obecnie wygląda bardzo porządnie.

Ukraina 2016. Buduje się drogi...

Kraj, gdzie kiedy wyjeżdża się na górę, przed oczyma nagle wyrasta taki widok:

Kraj, gdzie budowlą widoczną z daleka, najokazalszą, najpiękniejszą, posiadającą złoty dach i błyszczące zdobienia - jest cerkiew. Gdzie wciąż jeszcze bieda przeplata się z bogactwem, gdzie obok wspaniałych limuzyn (pewnie sprowadzanych nawet z Ameryki):

i wypasionych bryk - jeżdżą stare "Łady" nie wiadomo w jaki sposób trzymające się drogi i nie najmłodsze trolejbusy:

Kraj ludzi "chcących" do Europy... i budujących pomniki Stefanowi Banderze:

Pomnik Stefana Bandery w Śniatyniu

 

Kraj, w którym ciągle jeszcze odnajdujemy ślady polskości i  Adama Mickiewicza:

Szarfa z polskim napisem w muzeum w Czerniowcach

 

Szyld z nazwą ulicy im. Adama Mickiewicza w Czerniowcach

 

Pomnik Adama Mickiewicza w Truskawcu

 

Wróciłam z wycieczki turystyczno-krajoznawczej na Ukrainę. Tym razem brat zaplanował również wypad do Rumunii tzn. przekraczaliśmy granicę rumuńską z Ukrainy. Cztery bardzo szybkie dni, ponad 1200 km, około 1000 zdjęć - to plon wycieczki pełnej wrażeń i intensywnych przeżyć.

 

Uliczny handel

 

Trasa tegoroczna wiodła do Czerniowiec, miasta leżącego w południowo-zachodniej Ukrainie nad rzeką Prut, które już częściowo zwiedzałam będąc kiedyś na wycieczce z PTTK, liczącego 260 tys. mieszkańców, gdzie tym razem szukaliśmy także śladów rodzinnych.
Moja babcia Antonina urodziła się właśnie w Czerniowcach w 1900 r. Mieliśmy nadzieję, że może zachowały się księgi parafialne w kościele katolickim pw. Podniesienia Krzyża Pańskiego i znajdziemy wpis rejestrujący narodziny Antoniny, a co za tym idzie jakiś ślad jej matki (chodziło nam o jej nazwisko rodowe). Nasz pradziadek pochodzący z Domaradza ponoć ożenił się tam z kobietą, z którą miał troje dzieci. Jednak żona dość szybko umarła. Osierocony wdowiec z trójką dzieci wrócił w rodzinne strony i osiadł w Zagórzu. Tu wychował dzieci, tu zmarł i został pochowany na zagórskim cmentarzu i jego grobem opiekuję się teraz ja.

Tablica w kościele upamiętniająca proboszcza, za czasów którego była chrzczona babcia Antonina

 

Niestety przeżyliśmy rozczarowanie, gdyż dostępne są księgi dopiero od 1986 r. Ponoć jakieś archiwalia znaleziono na strychu kościoła i jedna osoba zajmuje się ich czyszczeniem oraz porządkowaniem. Jednak ksiądz, z którym rozmawialiśmy nie był w stanie powiedzieć nam czegoś więcej. Polecił kontakt za pół roku. Mam jednak wrażenie, że nadzieje nasze są płonne, trudno wierzyć, że te dokumenty przetrwały tam ponad 116 lat...

Haftowane koszule - ekspozycja muzealna

 

Ponownie odwiedziliśmy miasteczko Śniatyń, następnie miejscowość Rarańczę, Toporowce, Truskawiec i Borysysław. Jeden dzień spędziliśmy w Rumunii, gdzie docelowo jechaliśmy do Suczawy.

"Dziady" pod cerkwią

 

i bezdomny pies

 

Zmienia się Ukraina, przede wszystkim buduje się tam drogi - widać wyraźny postęp. Główne są odnowione (nawet ta od granicy Krościenka). Bardzo często mijaliśmy ekipy pracujące na szosie, walce ugniatające asfalt, jechaliśmy świeżo położonym dywanikiem asfaltowym.
Ani razu nie trafiliśmy na toalety w stylu: dziura w podłodze. Ubikacje w są coraz porządniejsze, czyste - szczególnie w restauracjach, z papierem toaletowym (jednak często nie ma mydła do umycia rąk).
W dużym mieście jakim są Czerniowce ludzie spacerujący po deptaku modnie ubrani, dziewczęta piękne. Widać radość z życia: par ślubnych widzieliśmy bez liku. Robią sobie sesje fotograficzne w pięknych, ciekawych, nawet historycznych miejscach np. w budynku teatru, skansenie itp.

Tańce na deptaku w Czerniowcach, gdzie jest specjalne miejsce dla nowożeńców

Rodziny biesiadują w restauracjach, przesiadują w ogródkach przylokalowych, słuchają muzyki występujących na ulicy zespołów muzycznych.
Ukraina robi coraz lepsze wrażenie.

Takim widokiem żegnała nas Ukraina we wtorek wieczorem

Bolerko dla dziewczynki - kolejne

jak w tytule. Rozpędziłam się i machnęłam jeszcze jedno. Tym razem z gładkiej bawełny na drutach 4,5 mm (dość gruba była), w kolorze pudrowego różu. Te 100 g włóczki wyrobiłam do niemal do końca (nie zostało mi już nawet na obrobienie brzegów wdzianka). 

Początkowo  przyszyłam guziki w kształcie motylków, jednak okazało się, że zupełnie nie sprawdzają się w użytkowaniu tzn. przy zapinaniu i odpinaniu czułki motylków haczyły  nitki dziurek - było to bardzo niewygodne.  I chociaż motylki wyglądały uroczo, zmieniłam guziki na "normalne", żeby można było wygodnie, łatwo i szybko zapinać i odpinać wdzianko.

 

 

I jeszcze zdjęcia na modelce, która o dziwo, dała się na chwilkę ubrać i przymierzyła mój wyrób. Z reguły nie chce niczego przymierzać i trudno wykonać jakieś fotografie udziergu na dziecku.

Bolerko dla dziewczynki

Wandzia u nas na wakacjach. Lato. Czas więc, by wykonać kolejne nowe bolerka. Robię je według jednego modelu/wzoru wymyślonego przeze mnie. Takie były pierwsze, kiedy jeszcze dziewczynka miała osiem miesięcy.
W wieku: rok i osiem miesięcy Wandzia dostała takie bolerko i takie.
Teraz w wieku 2 lata i osiem miesięcy ustroiłam Wandę w takie bolerko:

 

Tutaj Wandzia na chwilę przed wyjściem do drugiej babci

 

I znów metoda wykonania: od góry, w jednym kawałku, rękawki z małymi bufkami. Tym razem nawet rękaw wykończyłam od razu, nie odkładając oczek na nitkę, przeszłam z robótką na plecy, skończyłam drugi rękawek i potem już robiłam bolerko w dół.
Zużycie włóczki niewielkie (jakieś 80g), bawełna z nopkami (kupiłam w szmateksie włóczkowym). Bolerko jest delikatne i leciutkie - grzeje tyle ile trzeba, ale nie przegrzewa.
Będzie jeszcze jedno - ale już ze zwykłej bawełny.
Dodam, że zeszłoroczne bolerka też są jeszcze noszone, na przykład to czerwone:

Virus III

Skończyłam kolejną chustę "Virus" - chyba już ostatnią (ale się nie zarzekam). Ta robiona była wybitnie dorywczo tzn. w kolejkach, w przychodni zdrowia, w zakładzie rehabilitacji, kiedy to oczekiwałam na mamę, którą wożę na zabiegi. Dlatego dość długo ją robiłam. Zdjęcia zrobione w ogrodzie, nawet nie pochowałam nitek i chusty nie zblokowałam. Włóczka - jak w poprzednich "Virusach" "Diva Batik Alize". 

Włóczka "Diva Batki Alize", kolor 368; 350 m/100 g; 100% mikrofibra; 

zużycie 300 g; szydełko 3 mm

 

 

Wszystkie dane podobne do poprzednich: "Virus I" i "Virus  II" czyli zużycie po trzy motki włóczki. Niespodzianką jednak jest zawsze fakt, jak ułożą się kolory. Ten ostatni zestaw lawendowo-biało-zielony jest równie oryginalny, jak pozostałe.

A tu widać na zdjęciu, że spędzamy wakacje z wnuczką, która zaraz zainteresowała się, kiedy fotografowałam chustę.

Dziewczynka korzysta u nas z pięknej pogody, basenu, słońca, powietrza. Zabawa trwa nieustannie. Nie mamy więc czasu na inne sprawy, gdyż zajmujemy się Wandzią (jej rodzice odpoczywają bez dziecka). My cieszymy się wnuczką.