Wesołych świąt

spędzonych w przyjemnej rodzinnej atmosferze oraz zdrowia 

i radości życzę 

Wszystkim Czytelniczkom i Czytelnikom

Zielnik. Przylaszczka pospolita

Przylaszczka pospolita (Hepatica nobilis  Mill.) - roślina wieloletina z rodziny jaskrowatych. Występuje na terenie niemal całej Europy oraz na Dalekim Wschodzie. W Polsce została objęta w Polsce ścisłą ochroną gatunkową. 

Roślina rośnie nawet na  wysokość 15–20 cm. Pod ziemią tworzy  kłącze, okryte na szczycie łuskami. Z kątów łusek wyrastają liście oraz kwiaty. Liście ma częściowo zimozielone, skórzaste i długoogonkowe, tworzą przyziemną rozetę. Początkowo są biało owłosione, potem stają się gładkie. Blaszka liściowa trójklapowa, u nasady sercowata. Kwiaty niebiesko-fioletowe kwiaty o średnicy 15–30 mm pojawiają się wczesną wiosną  zanim rozwiną się liście, na szypułkach wysokości 10 cm. Czasem mają barwę różową, rzadziej białą. Pojedyncze kwiaty podparte są trzema niewielkimi, jajowatymi i tępo zakończonymi, siedzącymi i złączonymi u nasady listkami (podkwiatkami), tworzącymi pozorny kielich. Listki te nie opadają, także podczas dojrzewania owoców. Okwiat przeważnie złożony z 5–6 (rzadko do 15) barwnych listków. Kwiat ma wiele spiralnie ustawionych słupków i pręcików. Z poszczególnych zalążni rozwijają się owoce: pojedyncze, jednonasienne, podłużne i omszone niełupki z niewielkim, krótkim dzióbkiem. 
Ze względu na kształt liści roślina znana była także jako "wątrobnica", "wątrobnik" i "ziele wątrobne".

Przylaszczka znana była jako roślina lecznicza. Stosowano ją w schorzeniach wątroby i pęcherzyka żółciowego, jako środek moczopędny i przeczyszczający. Świeże liście przykładano na rany. Napar z kwiatów używano do przemywania oczu przy zapaleniu spojówek, do leczenia żółtaczki, migren oraz chorób z uporczywym kaszlem i gorączką. Napar z liści stosowany był przy przewlekłych stanach zapalnych oskrzeli.Współcześnie przylaszczka nie jest już stosowana do leczenia z powodu odkrycia właściwości toksycznych. Jedynie esencje używane są w homeopatii. 

Źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Przylaszczka_pospolita

Jak wykonać kurkę stożkową

Kurka stożkowa może służyć jako dekoracja  wielkanocna.  Jest niekonwencjonalna, a jej wygląd odbiega od stereotypu kur, które szydełkujemy na Wielkanoc, więc niekoniecznie może się spodobać każdemu.

Taką kurkę można bardzo łatwo wykonać. Potrzebne są resztki bawełnianych włóczek, niewykorzystane kolorowe guziki oraz wata służąca do wypełnienia maskotek. Projekt poprawiałam i doskonaliłam. Myślę, że w tej chwili  jest dosyć dopracowany.

Opis wykonania kurki stożkowej

Kurkę szydełkujemy zaczynając od łebka, na okrągło wzorem półsłupków chwytanych za jedną nitkę, co daje efekt paseczków. Zaczynamy od 2 oczek łańcuszka; na pierwszym oczku wieszamy 8 półsłupków i zamykamy w okrąg. Szydełkujemy na okrągło dodając w co drugim okrążeniu po 2 półsłupki. Dobieramy kolorowe bawełniane nitki zgodnie z naszą fantazją. W dowolnym momencie kończymy wyrabianie stożka-korpusu kurki, w zależności od tego czy chcemy nałożyć  stożek na jajko (różnej wielkości), czy też nie. Dolna średnica kurki miała 36-40  półsłupków i dawała się osadzić na małym jajku kurzym. Ostatni rząd - wykonujemy oczka rakowe - kurka lepiej stoi.

Teraz robimy dziób, grzebień oraz łapki:

Dziób to 8-10 oczek łańcuszka, rząd drugi: półsłupki; podobnie szydełkujemy grzebień. Przyszywamy do łebka.  Łapki robimy wzorem  sznureczkowym: zaczynamy stopę od 4 oczek łańcuszka, w pierwsze ocz. łańcuszka wbijamy 3 słupki, zamykamy 3 ocz. łańcuszka i przechodzimy do wykonania sznureczka kończąc go drugą stopą podobnie wykonaną.  Doszywamy w odpowiednim miejscu oczka z malutkich guzików, ewentualnie koralików. Wypychamy łepek  watą. Przyszywamy  kilka guzików na tułów. Kto chce może dorobić ogonek i skrzydełka. Wypełniamy tułów watą, albo osadzamy na niewielkim styropianowym  jajku.

Kurka gotowa:

Szydełkowe kurki (5). Kurka stożkowa

Takich jeszcze nie robiłam.  Zresztą ileż wzorów kurek można wymyślić? Taka robótka niezbyt absorbującą, pozwalająca  oderwać myśli od problemów.

Tu opis wykonania.

Żakardy. Wzór szwedzki - "Pippitröja"

Historia dziewiarstwa
Prawdopodobnie sweter nazywany obecnie "Pippitröja" zyskał szczególną popularność dzięki filmowej adaptacji książki Astrid Lindgren o  Pipi Langstrumpf. Aktorka grająca postać dziewczynki wystąpiła w takim właśnie wdzianku:

 Kadr z filmu

A wzór stary i tradycyjny pochodzi ze szwedzkiej wyspy Gotlandia. Najbardziej popularny dziany jest z białej (ekri) wełny lub bawełny z wrabianymi niebieskimi i czerwonymi paskami prostego wzoru geometrycznego. Już Carl Linnaeus w 1741 r. wspomina o takim swetrze.

Dziś sweter jest chętnie robiony. Jego wdzięczny i nietrudny wzór nadaje się doskonale na letnie bawełniane wdzianka, szczególnie dla dzieci. Na tym wzorze oparli swe projekty klasycy: 

Widziałam ten wzór wrobiony też i na czapkach, i rękawiczkach. Niektórzy zmieniają tło np. na czarne lub popielate, a wzór wrabiają w innym kolorze.

Najbardziej popularne schematy wrabianych pasków:

Schemat 1

Schemat 2

Schemat 3 z rozliczeniem rzędów tła i wzoru

Tu wzór swetra do pobrania.