Historia z życia wzięta

zdarzyła się naprawdę. Zamierzałam tę historię opublikować raczej 30 października, jednak z braku czasu - nie zdążyłam.

Pan Jan będąc jeszcze w sile wieku zdecydował, że czas postawić sobie grobowiec. Przecież nigdy nie wiadomo, kiedy człowiek uda się w swoją ostatnią drogę? Warto posiadać pewne lokum, a nie spoczywać w ziemnym grobie. A było to tak mniej więcej w latach  osiemdziesiątych ubiegłego wieku. Co zaplanował, wprowadził w czyn. Wykupił stosowne miejsce na cmentarzu komunalnym i przystąpił do dzieła. Jako, że sam znał się na murarce i  mieszaniu betonu, czynnie współuczestniczył w powstawaniu ostatniego mieszkania dla siebie. Razem z kolegą posiadającym firmę budującą grobowce i nagrobki wylał solidne fundamenty. Wystawił dwuosobowy grobowiec z lastriko (drugie miejsce dla żony).  
Raz, dwa razy do roku pan Jan odwiedzał swe przyszłe miejsce wiecznego spoczynku, sprawdzając czy aby wszystko w porządku, czy beton nie kruszeje, a grobowiec nie zarasta zielskiem. Pewnego letniego, wakacyjnego popołudnia, przy okazji odwiedzin grobu teściowej, pan Jan postanowił rzucić okiem i na swój grobowiec. Jakież było jego zdziwienie, gdy już z daleka ujrzał bukiety sztucznych kwiatów przed swą przyszłą mogiłą! Najpierw konsternacja - "czy to aby mój grobowiec? Raczej mój -przecież pamiętam to miejsce"! O mało sam nie zszedł na atak serca, kiedy  zobaczył, że w jego grobowcu spoczywa obca osoba - kobieta. Jako, że była niedziela, nie dało się  porozmawiać z zarządcą cmentarza. W poniedziałek rano pan Jan stawił się w biurze cmentarza komunalnego. Zgłosił fakt pochowania nieznanej mu osoby w swym grobowcu. Najpierw usiłowano mu wmówić, że nie zaszła żadna pomyłka. Zażądano dokumentów potwierdzających własność grobowca. I tu się zaczęło. Pan Jan zadbał o przyszłe miejsce swego pochówku, jednak nie przechowywał wszystkich dokumentów, posiadł jedynie plany budowy grobowca, a zgubił papiery potwierdzające wykup miejsca. Wtedy nastąpił impas - bo jak tu udowodnić, że to miejsce jest jego?! Ostatecznie pracownicy biurowi cmentarza "przekopali" swoją dokumentację i odnaleźli dokument potwierdzający własność  pana Jana.
Jak doszło do takiej pomyłki? Okazało się, że kobieta została pochowana w grobowcu wskazanym przez rodzinę. Nikt nie zadał sobie trudu, by sprawdzić czy ten właśnie grobowiec jest jej własnością. Ponoć kiedyś tam pokazywała go komuś z rodziny - pamiętano bardzo mgliście jego położenie. Faktycznie grobowiec tej pani był podobny, jednak był położony o alejkę dalej.
Teraz zaczęło się postępowanie odkręcania  sprawy nieszczęsnego pochówku w niewłaściwym miejscu. Cała sprawa zszarpała nerwy pana Jana tak, że wydawało się, że może dość szybko "zamieszkać" w nowym miejscu. Procedura ekshumacji i przenoszenia trumny ciągnęła się długo - zarządca cmentarza był raczej nierychliwy. Ostatecznie po kilku miesiącach pan Jan odzyskał swój grobowiec. Sprawił mu następnie wierzchnią marmurową płytę z wielkim krzyżem. Podobnego grobowca nie ma na cmentarzu. Następna pomyłka chyba jest niemożliwa. Dodam jeszcze, że nikt winny błędu nie wyrzekł do pana Jana słowa: "przepraszam".