Muzeum Przemysłu Naftowego i Gazowniczego w Bóbrce

nosi imię Ignacego Łukasiewicza. A rzeczona Bóbrka leży niedaleko Krosna na trasie w stronę Dukli. Tu w latach sześćdziesiątych XIX wieku Ignacy Łukasiewicz, uważany za twórcę polskiego przemysłu naftowego,  założył pierwszą na świecie kopalnię  ropy naftowej.

Należy pamiętać, że Ignacy Łukasiewicz był pierwszym konstruktorem  lampy naftowej, która zapłonęła  po raz pierwszy 31 lipca 1583 r. podczas nocnej operacji chirurgicznej we lwowskim szpitalu

Sto lat później z inicjatywy Stowarzyszenia Naukowo-Technicznego Inżynierów i Techników Przemysłu Naftowego powstało muzeum - skansen na terenach, gdzie kiedyś Łukasiewicz, do spółki z Tytusem Trzecieskim i  Korolem Kolbassą, wydobywał ropę naftową.  

Ludzie od dawna obserwowali na powierzchni ziemi wycieki  czarnego płynu używanego, jako leku na różne choroby oraz smaru do osi pojazdów konnych. Pierwsze  "kopalnie" to  były rowy głębokości 1,2 m, w których zbierała się ropa. Później zaczęto drążyć tzw. kopanki mające od kilku do kilkudziesięciu metrów głębokości. Dopiero z czasem technologia naftowa doskonaliła się i powstawały szyby wiertnicze. 
W Bóbrce częściowo jakby czas się zatrzymał - możemy obejrzeć te najstarsze - pochodzące z czasów Łukasiewicza - kopankii: Franek (wykonana ręcznie około 1860 roku do głębokości 50 m, a następnie w latach późniejszych pogłębiona za pomocą wiertnicy ręcz­nej do głębokości 150 m) i Janina (ręcznie wykopana do głębo­kości 132 m, a następnie pogłębiona wiertnicą ręczną do głębokości 250 m; do dziś jest eksplo­atowana przy użyciu pompy wgłębnej. Obecnie uzyskuje się z niej jeszcze od 50 do 100 kg ropy na dobę).

Do najcenniejszych zabytków muzealnych należą też: 

• obelisk ufundowany w 1872 r. przez Ignacego Łu­kasiewicza w miejscu zwanym Wrzanka. Na obeli­sku widnieje napis: "Dla utrwalenia pamięci założonej kopalni oleyu skalnego w Bóbrce w r. 1854  Ignacy Łukasiewicz";
• warsztat mechaniczny z 1864 roku, o konstrukcji drewnianej, który służył do obsługi wierceń metodą udarową. Znajdują się w nim najprostsze maszyny obróbcze, między innymi tokarka i wiertarka napę­dzana ręcznie za pośrednictwem pasów transmisyjnych. W późniejszym okresie zainstalowana została napędzająca go mechanicznie maszyna parowa;
• Dom Łukasiewicza z 1865 roku, w którym zgromadzono pamiątki po Ignacym Łukasiewiczu:

• drewniana kuźnia kopalniana z 1856 roku; we wnętrzu znajdują się dwa paleniska zbudowane z cegły, podsycane za pomocą skórzanego miecha z lat 1890-95; wyposażona jest w stare narzędzia kowalskie;

Wśród zabytków muzealnych w Bóbrce znajdują się także obiekty nowsze:

• kotłownia z końca XIX wieku o konstrukcji drew­nianej, która dostarczała pary do napędu urządzeń kopalnianych. W kotłowni znajduje się kocioł płomienicowy o powierzchni 30 m2 obudowany cegłą;
• wiertnica typu kanadyjskiego z 1885 roku, napę­dzana lokomobilą parową.

• wiertnica udarowa typu Bitków z 1923 roku. Jest to zmodernizowana przez polskich inżynierów i techników naftowych wiertnica typu kanadyjskiego;
• urządzenia wiertnicze typu SM;
• urządzenia wiertnicze obrotowe typu Trauzl OP-1200, N1400S;
• pompy, sprężarki dawnej konstrukcji;
• kieraty do grupowego pompowania odwiertów: z 1890 roku oraz z okresu międzywojennego;
• zbiór gazomierzy domowych i przemysłowych;
• kolekcja lamp naftowych:

• aparatura laboratoryjna;
• zbiór narzędzi do wierceń obrotowych.

Na terenie skansenu zbudowano pawilon wystawowy, w którym są prezentowane wystawy związane z górnictwem naftowym, gazowniczym oraz przemysłem rafineryjnym.

Źródło: http://www.bobrka.pl/